اکنون کجاست؟

اکنون کجاست؟

چه می کند؟

کسی که فراموشش کرده ام...

_عباس کیا رستمی_

سیندرلا

یه چیز تو مایه های سیندرلایی که یه شب رو با شاهزاده بود و دوباره برگشت به خونه ی نامادریش.

با یه خاطره ی غلیظ؛ با یه حجم امید.

روزنوشت کوه با بچه های فنی

امروز دومین کوهی بود که با بچه های فنی دانشگاه تهران رفتم. یه چیزی توو مایه های یه زندگی موازی با روزمرگی هام: انگار همون فاطمه رو بذارن توی محیطی که هیچ ربطی به زندگی برنامه ریزی شده ش نداره. (هر چند که این هم یه بخش غیر منتظره از برنامه محسوب میشه.) 

باید امروز رو مفصلا تحلیل کنم برای خودم. مثل رفتارهایی که دیدم و برخورد های آدم ها در مقابل حرفام, نوع پوششم که با همه فرق داشت, و دانشگاه گه ام که اینم با همه فرق داشت. ( توی معارفه تا بچه ها فهمیدن من و محدثه از الزهراییم, همه دسته جمعی یه صلوات جلی ختم کردن. یکیشونم قفلی زده بود که آخه چرا الزهرا رو زدی توی انتخاب رشته ت؟؟)

یه چیزی هم از یکی از سرپرست ها بگم و بخوابم: هوا تاریک شده بود و داشتیم میرفتیم سمت اتوبوس ها. منم هندزفری توی گوشم بود و داشتم آهنگ گوش میکردم. یهو میثم اومد سمتم و دستشو آورد نزدیک صورتم و گفت تکون نخور. من اول فکر کردم یه حشره ای چیزی روی صورتمه که اون میخواد برش داره. ولی دیدم خیلی یواش یکی از هندزفری هامو از توی گوشم درآورد و گرفت سمت گوشش. یکی از دوستاش که داشت شیرین کاری میثم خان رو میدید, بهش گفت که اذیتم نکنه و اونم خیلی آروم, _انگار که با خودش حرف بزنه_ گفت کاریش ندارم؛ فقط میخوام ببینم چی گوش میکنه.

داشتم کی اشکاتو پاک میکنه ی ابی رو گوش میکردم و دیدم میثم گل از گلش شکفت و کلی حال کرد: آفرین؛ خوشم اومد. عالی بود.

من فقط خندیدم و کلی تعجب کردم که چرا سرپرست گروه یهو باید کرمش بگیره که من چی دارم گوش میدم...

بعد از فیلم دوازده سال بردگی

امشب فیلم دوازده سال بردگی رو دیدم و به یه قسمت هاییش که رسیدم, یاد تعریف های محدثه از فیلمه افتادم و با خودم گفتم آخه کجای این قشنگه؟

 الان که دارم مینویسم اصلا دلم ریشه. نمیدونم از کجا بگم. 

فیلم درباره ی یه مرد سیاه پوسته که دزدیده میشه و به عنوان برده فروخته میشه. فکر کن آزاد باشی و بعد تبدیل به املاک و دارایی کسی بشی. و حتی حق اینو نداری که از زندگی قبلیت حرف بزنی؛ دیگه چه برسه به اینکه بیای آزاد بودنت رو اثبات کنی.

بعد تو دیگه از خودت هیچ چیز نداری و باهات مثل یه حیوون برخورد میکنن. حتی اسمت رو هم ازت میگیرن و من نمیدونم بدتر از بردگی هم چیزی وجود داره یا نه. 

فیلمه انقدر پر تنش بود که با وجود اینکه شخصیت داستان بالاخره بعد از دوازده سال تونست آزاد بودنش رو اثبات کنه و پیش خانواده ش برگرده, بازم اون حسی که از اول فیلم باهام اومده بود هیچ تغییری نکرد. چون دیگه حرف سر یه آدم نبود؛ حرف سر همه ی برده هاست. همه ی آدم هایی که زندگیشونو باختن و حتی نیاز های اولیه شون هم برطرف نمیشد. آدم هایی که به خاطر رنگ پوستشون مورد آزار یه سری جاه طلب قرار میگرفتن و همه ی عمرشون اینجوری می گذشت.

مثلا توو یکی از صحنه های فیلم, یه برده ی خانومی بود که اربابش اونو دوست داشت و باهاش سکس هم میکرد. بعد خانوم اون اربابه از این برده متنفر بود و به راحتی بهش آسیب میزد و هیچ کس هم چیزی بهش نمیگفت. مثلا یه بار خیلی خونسرد جلوی دختره ایستاد و با تیغ اصلاح صورت دختره رو پاره کرد و دختره جیغ زد و گریه کرد و رد اون برش تا همیشه روی صورتش موند. 

به همین سادگی.

اول فکر کردم چه فیلم بدی. ولی بعد به ذهنم رسید که چه دنیای بی رحمی. اون فیلم فقط یه گوشه ازین واقعیت تلخ رو به نمایش گذاشته بود و من مطمئنم خود واقعیت صدها برابر ازین بی رحم تره. 

توو این وضعیت ها نمیدونم چه جوابی باید به خودم بدم, وقتی ذهنم عمیقا داره میگه چرا؟!...

آدم های مطمئن

آدم هایی که ایمان قوی ای دارن, اونایی که تعصب دارن, و آدم های مطمئن یه جورایی تو یه گروه قرار میگیرن: نمیشه باهاشون تعامل سازنده داشت. چون فقط راه خودشون رو قبول دارن. و چون احتمالا تو رو دوست دارن, نمیخوان به خطا بری و خرکش ات میکنن به سمت بهشت ذهنی خودشون. مثل اغلب پدر مادرها. 

به نظرم خیلی خطرناکن این افراد.

پی نوشت: آدم های مطمئن اونایی ان که قاطعانه حرف میزنن؛ حتی انگار توو حرفای عادیشون هم دارن قانون صادر میکنن.

فکر

امروز بعد از ظهر بارون میومد و تصمیم گرفتم یکم قدم بزنم.

هوا داشت تاریک می شد و یکم ترسیدم. از نزدیک شدن قدمهای یه مرد توی پیاده رو, از یه گروه پسر که از کنارم رد میشدن, از نگاه های سنگین مرد های سن دار...بعد فکر کردم چرا من باید فیزیک ضعیفتری داشته باشم که نتونم از خودم دفاع کنم؟ 

وقتی رسیدم خونه کتاب "جنس ضعیف" رو دانلود کردم و شروع کردم به خوندن. گزارش جالبیه که یه خانوم غربی, از وضعیت زنان و دخترهای آسیایی تهیه کرده. که البته خیلی هم دردناکه. چون بعضی از چرندیاتی که به اسم "عرف و سنت" به خوردمون دادن رو میشه اونجا دید. و البته میشه با یه دید بی طرفانه تر بهش نگاه کرد.

روزنوشت مختص بابالنگ دراز

(چون طولانی و با جزئیات شد, همچین اسمی روش گذاشتم.)

الان ساعت ده دقیقه به یک شبه و من از بعد از ظهر هی میخواستم بنویسم که نمی شد.

امروز فقط کلاس بعد از ظهر رو رفتم و برگشتنه هم بجای مدیریت, از ونک اومدم خونه که راهم نیم ساعت بیشتر شد.

ولی می ارزید. چون اگه از مدیریت میرفتم, باید نیم ساعت به چس ناله هایی که دوست پسر زهرا بهش گفته بود_که به تشویق من باهاش تموم کرد_ گوش می کردم و بعد بهش مشاوره میدادم که این حرفت خوب بود و اون یکی رو بهتر بود نمیگفتی و ...حوصله شو نداشتم.

البته اینم بگم که من به شخصه آدم خانه خراب کنی نیستم. من فقط به زهرا کمک کردم تصمیمی که خودش گرفته بود رو راحت تر انجام بده. در واقع مرز های کدر رابطه ش رو _به درخواست خودش_براش واضح کردم و گفتم اگه واقعا آینده ای با این پسره نمی بینی و بودنش حالتو خوب نمیکنه, این دندون لقو بکن بنداز دور.

خلاصه به بهانه ی اینکه میخوام برم انقلاب, از ونک رفتم و توو تاکسی با محدثه یکم صحبت کردیم. وای که من چقدر این آدم رو دوست دارم. انقدر که مهربون و ریزبینه. مثلا امروز بعد از کلاس خواستم بهش بگم بریم بیرون که دیدم گوشیش زنگ خورد و مثل اینکه با یکی از دوستاش قرار گذاشته بود. نمیدونی چقدر حالم گرفته شد. 

خیلی دوستش دارم. 

و وقتی توی تاکسی بودیم, با وجود تلاش من برای نشون ندادن ضدحالی که خورده بودم, اون سریع فهمید و گفت احساس میکنمlow شدی...

گفتم اره. نمیدونم یهو چه م شد.

بعد در عرض ده دقیقه انقدر انگیزه م تحلیل رفت که نزدیک بود گریه م بگیره. کاملا بی دلیل.

از ونک رفتم انقلاب و از اون خانه شکلاتش یه باکس بیست تایی کاپوچینو خریدم, با یه اسنیکرز و دو تا شکلات دیگه که اسماشونو نمیدونم. و به طرز عجیبی حس خوبی اومد سراغم. انگار خریدن شکلات به تنهایی تونست بهم انرژی بده. 

بعد رفتم نیکو صفت و آش شله قلمکار خوردم. با دوغ. 

امروز من یه کاپشن قهوه ای, رنگ عن بچه پوشیده بودم که البته دیگه ازش خیلی خجالت نمیکشم. 

و عینک آفتابیم هم انقد زشته که یه بار فایزه به شوخی گفت عینکت خیلی خفته, بعد بهنام پشت بندش دراومد که: دهه نود همه ازینا می زدن؛ به هر حال اینم یه زمانی مد بوده دیگه...و همه_ از جمله خودم_ خندیدیم.

بعد داشتم توو انقلاب راه می رفتم و بین نگاه هایی که وجود داشت, یه لحظه به خودم فکر کردم و اینکه قضاوت مردم چقدر برام مهمه. یه لحظه احساس گرفتار بودن بهم دست داد. نمیدونم چجوری توصیفش کنم.

(الان خبر بدی شنیدم و اونم اینکه بابای مصطفی فوت شد. انگار سطل آب یخ رو ریخته باشن روی سرم. مصطفی همون نابغه ی دانشگاه بهشتیه که یکم شبیه دیوونه هاس و بینهایت دوست داشتنیه.

خیلی ناراحت شدم. که بعدش کلی با آناندا[اسمشو عوض کرده: از آماندا_به معنی در امان_ به آناندا_به معنی آگاهی_] صحبت کردم و وقتی بهم گفت که چقدر دلش برام تنگ شده و برم شریف همدیگه رو ببینیم و اینا, یکم حالم بهتر شد.)

بعد که برگشتم خونه از توی راه پله صدای فایزه رو شنیدم که داشت با مامانم پشت سر من حرف میزد و ازینکه من خودمو آویزون دوستاش میکنم و مایه خجالتشم توضیح میداد. منم زنگ رو نزدم و توو راهرو ایستادم و گذاشتم هر چی میخواد اراجیف ببافه. بعد که دیگه حوصله م سر رفت, بجای کلید انداختن, زنگ زدم که شک نکنه حرفاشو شنیدم. و بعد با روی گشاده سلام علیک کردم و رفتم توی اتاقم. انگار نه انگار.

بعد دیدم بهنام توی تلگرام پیام داده که :چون فایزه ناراحت میشه, نمیتونه باهام بیاد کوه و احتمالا دیگه نه فایزه, نه هیچ کدوم از دوستای مشترکمونو میتونه ببینه.

منم گفتم من نمیدونم فایزه چی گفته, ولی من به تصمیمت احترام میذارم. به هر حال اون دوستته و طبیعیه نخوای ناراحتش کنم.

در واقع سعی کردم داستان رو به عنم بگیرم. و تا حدی هم موفق شدم.

نیم ساعت بعدش هم فایزه اومد توو اتاقم و گفت که من ازت ناراحتم و تو داری خودتو به دوستای من میچسبونی و آبروی منو میبری و ... منم گفتم من آبروی تو رو نبردم و رابطه م با افراد به تو مربوط نیست.

و با خونسردی, جوری زدم تو دهنش که پاشد رفت بیرون.

من نمیدونم این چه کرمیه افتاده به جون این دختر. 

بعد فیلم مارمولک رو دیدم و سعی کردم به این بادهای موضعی توجه نکنم.

واای که چقدر فیلم باحال و پرمسما ای بود! واقعا لذت بردم. خیلی عمیق بود و با طنز خوبی تونسته بود باگهای مذهب رو مطرح کنه. خیلی حال کردم.

تازه امروز حدود بیست صفحه از کتاب "گفتگو در تهران" رو هم خوندم. کتاب جدید مهدی موسویه که فعلا نمیتونم درموردش نظر بدم. ولی از قلمش خوشم میاد؛ خیلی روونه.

امروز آماندا _ببخشید آناندا_ ماجرای اسمشو مطرح کرد و وقتی من از معنی اسم قبلیش یعنی آماندا _که به معنی در امان _ هست تعریف کردم, گفت ولی آناندا بیشتر بهم میاد.

منم گفتم اره همینطوره.

_ واقعا اینطوری فکر میکنی؟

منم الکی, و صرفا واسه اینکه خوشحال شه گفتم اره, چون تو آدم دوستدار دانشی هستی, این اسم خیلی بهت میاد. (آناندا یعنی آگاهی)

اونم خیلی ذوق کرد ظاهرا و گفت که معلومه تو منو خوب شناختی!

...

روزنوشت مریضی

دیشب کابوس اینو دیدم که سفر عید تکرار شده و به زور دارن منو میبرن مسافرت: ازین شهر به اون شهر.

صبح که بیدار شدم مامانم روی مبل نشسته بود و با روی خوش, حالمو پرسید: خوب خوابیدی؟ بهتر شدی؟گلوت درد نمیکنه؟

گفتم نه و رفتم دستشویی.

اومدم بهش بگم من تاحالا کابوس چیزیو ندیده بودم. ولی تو باعث شدی توو این حال مریضی, اون سفر آشغال دوباره برام تکرار بشه. 

بعد احتمال دادم که باید درموردش صحبت کنم و متقاعدش کنم که رفتارش مثل یه جلاد بوده و اعصابم خراب تر بشه و بزنم زیر گریه و ...

از خیرش گذشتم.

انگار تحمل حس بد اون کابوس, خیلی بهتر از ریسک کردن سر اعصاب بهم ریختمه. نمیخوام اوضاع ازینی که هست فاکداپ تر بشه.

یادداشت

_ تو اصلا احساس نیازنمیکنی ب یه موجود فراتر؟

+ شاید نه به شکلی که تو بهش نیاز داری. من بیشتر وقتها میدونم که اون فقط نگاه میکنه 😂

درواقع این گریه آور هم هست . ولی نیازهای من به شخصه بیشترش با یه قلب و روح و دست که فقط برای منه (!)حل میشن . حداقل الان اینطوری فکر میکنم.

پ ن: با اینکه از بحث کردن دست شسته م, ولی هنوز هم دوست دارم درموردش بدونم. لااقل نظر بعضی از آدم های اطرافم که شنیدن داره رو.

روزنوشت سیزده بدر

گاهی فکر میکنم از همه ی فاکداپی های زندگی هم که بگذریم, بازگشت همه ی ما بسوی درسه.

یعنی همون حس آموختن.

راستش هیچوقت فکر نمیکردم زندگی طوری بشه که من به لذت درس خوندن پناه ببرم :):