او (2)

توو موزه که بودیم, ازش پرسیدم چه روزایی توو دانشگاه کلاس داره, گفت یکشنبه ها. گفتم چه ساعتی؟

_ده و نیم تا دوازده.

گفتم دوست دارم یه روز بیام سر کلاست. گفت اگه بیای نظرت درموردم عوض میشه.

منم گفتم خب منم واسه این میخوام بیام که توو موقعیت های مختلف ببینم برخوردت چجوریه.

اونم گفت من سر کلاسام خیلی جدی ام و گاها پاچه میگیرم و ...

و نگفت بیا.

یکم بعدتر گفتم حالا اگه یه بار بیام چطور میشه و اینا... و اون گفت خب اونموقه بچه ها نمیگن این کیه جلسه ی آخر اومده... و من دیگه هیچی نگفتم.

بعد که داشتیم خداحافظی میکردیم, گفت کی میبینمت؟

_سه شنبه. (تصمیم دارم یکشنبه ها برنامه ی دو رو نرم.)

حالت فکر کردن و تعجب و اینا گرفت و گفت سه شنبه؟؟ گفتم اره دیگه.

گفت پس یکشنبه چی؟

_یکم به درسام برسم...

_حالا نمیشه...

_فقط سر کلاست میتونم بیام.

_سر کلاس؟...ىعنی دیگه راه نداره.؟...

خندیدم گفتم نه فقط سر کلاست میام یکشنبه.

_گفت باشه, ولی من مجبور میشم جلوی تو پاچه ی بچه هارو بگیرم... فقط باید ناهار هم بمونی.

گفتم من یک و نیم الزهرا کلاس دارم و باید بعدش سریع برم. بعد گفت خب من از سلف اساتید برات غذا میگیرم و یکم هم کلاسو زود تعطیل میکنم که به کلاست برسی...

او

روزا تو فکرمه و شبا تو خوابم.

گرفتار شدیم.

اینکه گاهی زندگی خیلی بهت حال میده...

تا حالا شده وقتی وسط جنگل توی چادر خوابیدی, یهو بیدارت کنن و یه لقمه ی گنده ی جوجه ی داغ بدن دستت؟

بعد تو در حالی که توی نرمی کیسه خواب و خلسه ی روحانی بعد از خواب فرو رفتی, لقمه رو میخوری که مزه ی بهشت میده. بعد دوباره تو خواب غرق میشی.

دیشب همچین چیزی بود.

ویولن زن خیابون مظفر

امشب طبق معمول که داشتم مسیر توحید تا ولیعصر رو پیاده میومدم, سر خیابون مظفر که رسیدم دیدم صدای ویولن عجیبی میاد...یه آقای قد بلند لاغر که موهاشو از پشت بسته بود و حدودا سی و پنج ساله به نظر می رسید, داشت دیوانه وار ویولن میزد. طوری که قشنگ سست میشدی با شنیدنش و در نهایت هم گریه ت میگرفت. 

یه تماس کامل با روح. یه چیزی تو مایه های یه حالت روحانی عمیق...نمیدونم چطوری توضیحش بدم.

فقط میدونم تاحالا یه اجرای زنده انقد منقلبم نکرده بود.

اول خواستم منم مثل بقیه پول بدم بهش ولی به دلم ننشست؛ بعد که وارد زیرگذر مترو شدم, دیدم یه غرفه ی کتاب فروشی زدن که "بادبادکباز" همون جلو قرار گرفته بود.

سریع خریدمش و روی صفحه ی اولش نوشتم: 

سلام

به پاس اجرای بی نهایت زیبایتان.

فاطمه.

بعد دویدم سمت خیابون مظفر و دیدم داره یه قطعه ی دیگه رو اجرا میکنه و ایستادم به تماشا. وای که چقدر مسحور کننده بود. 

تموم که شد تشویقش کردم و رفتم جلو؛ گفتم براتون کتاب خریدم؛ این کتاب مورد علاقه ی منه؛ امیدوارم شما هم دوستش داشته باشید.

هول شده بودم یکم. بعد بهش گفتم اجراتون فوق العاده بود. و اونم با یه لبخند عمیقی فقط میگفت ممنونم. 

بعد پرسید که براش یادداشت نوشتم یا نه و به صفحه ی اول کتاب نگاه کرد.

گفتم بله.

گفت حتما میخونمش و کلی تشکر کرد. چقدر دوست داشتنی بود.

من با اینکه میخواستم محکم بغلش کنم, سریع خداحافظی کردم و رفتم و اون انگار میخواست صحبتو ادامه بده؛ ولی من حس کردم که باید زودتر برم.

درمورد زندگی

فایزه یه بار گفت که کاش دوست پسرم طوری بود که هر وقت پیام می داد, کلی ذوق می کردم. اینجوری خیلی هیجان داره.

منم گفتم این تنها در صورتی ممکنه که وقتی نیست و پیام نمیده, به بدترین شکل ممکن منتظرش باشی و دهنت از هزار وجه پاره بشه...

یکم فکر کرد گفت اره...چه حرفی زدی!

برعکسش هم ممکنه: با طرف خیلی حال میکنی و همه چی ردیفه و ...وقتی از دستش میدی, انگار کل زندگیتو از دست دادی.

حالا کنار همه ی لذت های خفن زندگی هم, فقدان های بزرگ نشسته. فقط هنوز زمانش نرسیده... که یه روز می رسه.

هر چند که این به معنی کناره گرفتن نیست؛ باید لذت برد و رنج کشید؛ اینجوری زیبا تره.

dead poets society

!Keating: Aw boo. Come on Charlie, let it fill your soul

"!Charles: "To indeed be a God

خودساخته باش

اسکار بهترین جمعه ی خود ساخته هم میرسه به امروز: امروز حس کردم خب, حتی تو بدترین شرایط هم میشه طوری برنامه ریخت که هم خوش بگذره, هم کارهات پیش بره.

علاوه بر شروع کردن کوانتم که مدتها بود بیخ گلوم مونده بود و داشت خفه م میکرد, تصمیم گرفتم بعد از ظهر برم پارک لاله و بدو ام. و خیلی خوش گذشت. مخصوصا وقتایی که قشنگ نبض مویرگ های سرم رو حس میکردم... . 

بعدش هم که داشتم از ١۶آذر میرفتم سمت انقلاب, آب شفاف جوب کنار خیابون توجه ام رو جلب کرد که داشت تند می گذشت؛ که خیلی زیبا بود... و من حس کردم: نگاه کنا! حالا که من نتونستم امروز با بچه های فنی برم کوه, انگار طبیعت داره خودشو بهم نشون میده...تو همین تهران کثیف!

بعدش هم رفتم نیکو صفت و آش خوردم با دوغ. و همه ی کالری احتمالی ای که با دویدن سوزونده بودم رو برگردوندم سر جاش. چند برابر!

تصمیم دارم این دویدن رو ادامه بدم؛ هم فانه, هم لازم نیست تو عصر جمعه ی افسرده کننده خونه باشی.

اینم بگم که روز خوبی که امروز ساختم, اثر حسی بود که دیشب از صفحه ی اینستای ح ش گرفتم: خودساخته باش.

ح ش:))

ساعت دو ی شبه و من رفتم اینستای سرپرست سگ اخلاق دفعه ی پیش رو (که با هم کوه رفته بودیم) دیدم. طرف سه تا رشته داره همزمان میخونه.

چه تاثیر گذار.

صفحه ی اینستاش سی چهل تا عکس بیشتر نداشت که اولین حسی که به آدم می داد, حس یه زندگی مرتب بود. یه زندگی که درس و تفریحش به حد کفایت وجود داره و هر کدوم تو جای خودش قرار گرفته.

فکر کن سه تا رشته توو دانشگاه تهران بخونی و برنامه ی سفر و کوه ات هم همیشه به راه باشه. خیلی لذت بردم و یکم هم افسوس خوردم و یکم تر هم گفتم خب, منم باید جدی تر بگیرم وضعیت رو؛ درسم رو.

بعدش هم به خودم گفتم اینکه یه کسی درسش خیلی خوبه لزوما به این معنی نیست که آدم درستی هم هست. بعد اخلاق تندش اومد توو ذهنم وقتیکه گروه رو رهبری می کرد. مثلا یه دختره داشت از مسیر خارج میشد و اولش یکی دو بار سعی کرد صداش کنه و وقتی دختره نشنید, یه هووی کشدار حواله ی طرف کرد. خب خیلی از ادب دور بود.

بهترین حالت اینه که ویژگی خوب آدم ها رو برداریم و یه دیدگاه متعادل بسازیم واسه خودمون.

موزیک

کهنه شراب کهنه شراب

امشب بال و پرم بده...

(این آهنگه رو تو اتاقتون پلی کنید و یه قر مفصل بدین؛ بعدش اگه گریه تون گرفت زاار بزنید.)

درد

یکی از جدی ترین دردهای زندگی وقتیه که میفهمی به تخم پدر مادرت هم نیستی. 

طبیعیه؛ چون هیچ درکی از دنیای درونت و نیازهات ندارن. و هیچ تلاشی هم برای فهمیدن نمیکنن.