بعد از فیلم دوازده سال بردگی

امشب فیلم دوازده سال بردگی رو دیدم و به یه قسمت هاییش که رسیدم, یاد تعریف های محدثه از فیلمه افتادم و با خودم گفتم آخه کجای این قشنگه؟

 الان که دارم مینویسم اصلا دلم ریشه. نمیدونم از کجا بگم. 

فیلم درباره ی یه مرد سیاه پوسته که دزدیده میشه و به عنوان برده فروخته میشه. فکر کن آزاد باشی و بعد تبدیل به املاک و دارایی کسی بشی. و حتی حق اینو نداری که از زندگی قبلیت حرف بزنی؛ دیگه چه برسه به اینکه بیای آزاد بودنت رو اثبات کنی.

بعد تو دیگه از خودت هیچ چیز نداری و باهات مثل یه حیوون برخورد میکنن. حتی اسمت رو هم ازت میگیرن و من نمیدونم بدتر از بردگی هم چیزی وجود داره یا نه. 

فیلمه انقدر پر تنش بود که با وجود اینکه شخصیت داستان بالاخره بعد از دوازده سال تونست آزاد بودنش رو اثبات کنه و پیش خانواده ش برگرده, بازم اون حسی که از اول فیلم باهام اومده بود هیچ تغییری نکرد. چون دیگه حرف سر یه آدم نبود؛ حرف سر همه ی برده هاست. همه ی آدم هایی که زندگیشونو باختن و حتی نیاز های اولیه شون هم برطرف نمیشد. آدم هایی که به خاطر رنگ پوستشون مورد آزار یه سری جاه طلب قرار میگرفتن و همه ی عمرشون اینجوری می گذشت.

مثلا توو یکی از صحنه های فیلم, یه برده ی خانومی بود که اربابش اونو دوست داشت و باهاش سکس هم میکرد. بعد خانوم اون اربابه از این برده متنفر بود و به راحتی بهش آسیب میزد و هیچ کس هم چیزی بهش نمیگفت. مثلا یه بار خیلی خونسرد جلوی دختره ایستاد و با تیغ اصلاح صورت دختره رو پاره کرد و دختره جیغ زد و گریه کرد و رد اون برش تا همیشه روی صورتش موند. 

به همین سادگی.

اول فکر کردم چه فیلم بدی. ولی بعد به ذهنم رسید که چه دنیای بی رحمی. اون فیلم فقط یه گوشه ازین واقعیت تلخ رو به نمایش گذاشته بود و من مطمئنم خود واقعیت صدها برابر ازین بی رحم تره. 

توو این وضعیت ها نمیدونم چه جوابی باید به خودم بدم, وقتی ذهنم عمیقا داره میگه چرا؟!...